Szczepan Rembowski

Był księdzem katolickim i żołnierzem walczącym o wolną i niepodległą Polskę; człowiekiem, który służył pomocą innym ludziom. Słowem i własnym przykładem szerzył wiarę Chrystusową.

Urodził się w Łodzi w dzielnicy robotniczego Widzewa dnia 9 grudnia 1905 r. Był synem Szczepana Rembowskiego i Jadwigi z Kosmendów, którzy oprócz niego mieli jeszcze dwie córki. Ojciec pracował w Widzewskiej Manufakturze. Jego ambicją było, aby pierworodny syn mógł się uczyć.

Uczył się na ile pozwoliły środki materialne i wypadki dziejowe. Ukończył szkołę podstawową i sześć klas Gimnazjum K. Tomaszewskiego w Łodzi. Dalsza droga, to podjęcie nauki w Seminarium Duchownym w Łucku, które ukończył z wynikiem dobrym i otrzymał świadectwo dojrzałości 15 czerwca 1928 r. Po maturze odbywa roczne przeszkolenie wojskowe i wybór drogi życiowej wykrystalizował się ostatecznie. Przez biskupa łódzkiego - Wincentego Tymienieckiego zostaje wyświęcony najpierw na subdiakona, a w miesiąc później na diakona (28.08.1932 r.).

Służbę Bożą rozpoczyna jako wikary w Rzgowie, łącząc ją z funkcją nauczyciela religii w tamtejszej szkole powszechnej. Ciekaw świata - wyjeżdża w 1937 r. na Światową Wystawę w Paryżu.

W końcu sierpnia 1939 r. zostaje zmobilizowany i jako kapelan bierze udział w obronie Polski przed faszystowskim najeźdźcą. Po klęsce wrześniowej przedostaje się na Węgry w grudniu 1939 r., gdzie czyni starania, aby znaleźć się w organizowanym przez gen. Władysława Sikorskiego Wojsku Polskim we Francji. Etapem do celu była Chorwacja, gdzie znalazł się w pierwszych dniach maja 1940 r., aby już 12 maja 1940 r. znaleźć się we Francji i otrzymać przydział w stopniu kapitana do tworzącej się armii polskiej (16.05.1940 r.).

Po kapitulacji Francji przedostaje się wraz z innymi polskimi żołnierzami do Wielkiej Brytanii, gdzie rząd Polski z gen. Sikorskim na czele odtwarza armię polską. Ksiądz kapelan Rembowski otrzymuje przydział do Pułku Pancernego w 3 Batalionie Kawalerii Motorowej. We wrześniu 1940 r. otrzymuje od gen. M. Kukiela rozkaz wzięcia w opiekę duszpasterską szpitali angielskich w Szkocji oraz rodzin wojskowych zamieszkałych w Peebles, Braugton i okolicy. Kolejny przydział jest związany z pracą w 16 Brygadzie Czołgów. Jeszcze przed utworzeniem II frontu i lądowaniem aliantów w Normandii pełni służbę jako starszy kapelan w I Dywizji gen. Stanisława Maczka.

Z Pierwszą Dywizją Pancerną przechodzi szlak bojowy od Failes po Wilhelmshaven. Opiekuje się rannymi żołnierzami i na własnych plecach wynosi ich spod ostrzału. Za to poświęcenie i odwagę otrzymał Krzyż Zasługi z Mieczami i Order Virtuti Militari V kl. Ratując rannych ze szpitala polowego we Francji w dniach 18-19 sierpnia 1944 r. - będącego pod ciągłym ostrzałem, składa ślubowanie, że jeśli przeżyje, to postawi w Polsce kościół.

Był niezwykle lubiany i szanowany przez żołnierzy. Kazania, które wygłaszał, były z wielką uwagą wysłuchiwane i miały duży rezonans wśród braci żołnierskiej. Fragment jednego z nich zacytuję za ks. płk. dr Julianem Humeńskim: "bohaterowie spod Narwiku, kiedy z woli Boga wrócicie do Polski, na rękach was rodacy nosić będą, ale nie za wasze bohaterstwo, jeno i z powodu reumatyzmu, któregoście się w tamtejszym klimacie nabawili...". I jak żołnierze nie mieli kochać i szanować takiego księdza. Po demobilizacji Dywizji, decyduje się na powrót do kraju i drogą morską przybywa do Szczecina w dniu 25.10.1946 r. W dwa dni później dociera do rodzinnej Łodzi.

W grudniu 1946 r. otrzymuje polecenie Kurii Biskupiej w Łodzi zajęcia się parafią w Leźnicy Wielkiej, w pow. łęczyckim. Po roku pracy w Leźnicy, władze kościelne kierują go do Zgierza w celu zorganizowania nowej parafii. Parafię erygowano 17 kwietnia 1948 r. Poświęcenia nowego prowizorycznego kościoła dokonał ks. bp Kazimierz Tomczak. Ks. Rembowski będąc proboszczem był równocześnie nauczycielem religii w Liceum Handlowym i Liceum Pedagogicznym w latach 1948-1949. Jego lekcje religii, poprzez wprowadzenie elementów inscenizacji, były niezwykle obrazowe i zapadały w pamięci uczniów.

Był organizatorem pierwszej pieszej pielgrzymki parafialnej do sanktuarium Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze w sierpniu 1948 r. Należy też wspomnieć o pieśni parafialnej "O Matko Boża Dobrej Rady", do której słowa i muzykę napisał Ksiądz Rembowski, zaś aranżację instrumentalną - Franciszek Gust.

W swojej duszpasterskiej działalności doprowadził do odzyskania kościoła dla wiernych katolików w dzielnicy Przybyłów oraz pomagał w organizowaniu tamtejszej parafii. Ksiądz proboszcz cieszył się wielkim poważaniem wśród mieszkańców "Nowego Miasta" w Zgierzu. Był przez nich bardzo lubiany. Natomiast ówczesne władze miasta, łącznie z rządzącą partią, nie kryły niechęci do księdza, utrudniały mu działalność duszpasterską, dotyczącą budowy nowego kościoła. Doprowadziły wreszcie do krótkotrwałego uwięzienia i usunięcia ks. Rembowskiego z parafii w dniu 8 grudnia 1952 r.

Po październikowych przemianach w Polsce - staraniem zgierskich parafian, powraca do Zgierza w dniu 20 lutego 1957 r. Pierwszoplanową sprawą jest budowa nowego kościoła, którą ksiądz Rembowski rozpoczyna wraz z rzeszą parafian 7.11.1957 r. To ogromne przedsięwzięcie, którego realizacja w ówczesnych warunkach była trudna do pokonania, przy umiejętnościach i wielkiej pracy organizatorskiej księdza - została uwieńczona sukcesem 30.09.1961 r.

Ks. Rembowski po wypełnieniu swojego ślubowania przekazuje parafię zgierską - swemu następcy ks. kan. S. Bottowi 4.12.1962 r. Przeniesiony zostaje 8 grudnia 1962 r. do parafii Matki Boskiej Zwycięskiej w Łodzi, a po pewnym czasie obejmuje parafię św. Antoniego w Łodzi. I tutaj zapisuje się jako budowniczy domu parafialnego. Jednakże trudy poniesione podczas służby dla Ojczyzny i Kościoła - nadszarpnęły Jego siły i na własną prośbę zostaje przeniesiony na emeryturę 28 listopada 1969 r.

Żył jeszcze 3 lata, zmarł 20 września 1972 r. i pochowany został w grobie rodzinnym w dzielnicy Zarzew w Łodzi, żegnany przez rzesze parafian, wśród których żył i pracował.

Należy dopełnić życiorys faktem nadania przez papieża Piusa XII ks. Szczepanowi Rembowskiemu tytułu Prałata Jego Świętobliwości w dniu 20 stycznia 1949 r.

Podczas kampanii na Zachodzie dosłużył się stopnia majora Wojsk Polskich, a po wojnie w PRL-u mianowany został w 1968 r. podpułkownikiem rezerwy.

Można o ks. Szczepanie Rembowskim tak powiedzieć, że poświęcił swoje życie - Ojczyźnie i Bogu. Służył z oddaniem ludziom, kościołowi katolickiemu i Polsce. Był jednym z nas, ale wyróżniał się skromnością i prostotą w obcowaniu z bliźnim. Będzie żył w pamięci zgierzan jako budowniczy kościoła pw Matki Bożej Dobrej Rady i organizator parafii.

Szczepan Mikołajczyk
"Wybitni Zgierzanie - z urodzenia i z wyboru"
Fundacja Muzeum Miasta Zgierza
Zgierz 1994