Barański Władysław

Władysław Barański urodził się 5 kwietnia 1922 r. w Bedlnie k. Końskich. Zmarł 10 lipca 2014 r. w Zgierzu.

W czasie II wojny światowej był żołnierzem Batalionów Chłopskich a następnie Armii Krajowej (porucznik AK). Wychowany w rodzinie o tradycjach ludu ludowego, związał się z Polskim Stronnictwem Ludowym Wincentego Witosa i Stanisława Mikołajczyka. W 1949 r. podjął pracę nauczyciela i pozostał nim do 1993 r. - uczył fizyki, ale angażował się w różne sfery życia szkoły i uczniów. Od lat 50. uczestniczył w nieformalnych, nielegalnych spotkaniach działaczy ludowego w Łodzi. Zaangażowanie polityczne przypłacił stałą inwigilacją Służby Bezpieczeństwa i koniecznością wielokrotnej zmiany szkół. Uczył m.in. w szkołach Łodzi i Zgierza (w Zespole Szkół Zawodowych oraz w Liceum Ogólnokształcącym im. R. Traugutta). 

Jego poglądy polityczne ewoluowały, by ostatecznie w latach 70. XX w. opowiedzieć się jednoznacznie za Józefem Piłsudskim - jak o nim mówił: "Najwybitniejszym polskim mężem stanu". Postaci Marszałka pozostał wierny do końca życia. Jego osobie i czynowi poświęcił wiele osobistych tekstów, a kobietom życia Marszałka - jedną ze swoich najważniejszych książek "Jego <Urody życia>. Jego <Wierne rzeki>. Józef Piłsudski romantyczny i tragiczny". 

W roku 1977 r. związał się z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), współpracował też ze środowiskiem Komitetu Obrony Robotników i od 1979 r. sam uważał się korowca, pisał teksty do korowskiej prasy. Głosił wykłady w ramach organizowanego przez Towarzystwo Kursów Naukowych Uniwersytetu Latającego. Jako piłsudczyk współorganizował w Łodzi w końcu 1980 r. Społeczny Komitet Pamięci Józefa Piłsudskiego, który w następnym roku odtworzył okolicznościową tablicę w Łodzi na i budynku przy ul. Wschodniej 19, gdzie przyszły Marszałek Polski został aresztowany przez carską ochranę w nielegalnej drukarni PPS-owskiego "Robotnika". 

Internowany w nocy 12/13 grudnia 1981 r. przeszedł areszt SB w Łodzi przy ul. Lutomierskiej, a następnie z innymi internowanymi przebywał w więzieniach w Łęczycy i w Łowiczu oraz w miejscu odosobnienia w Darłówku, skąd został zwolniony 18 maja 1982 r. 

Po powrocie angażował się w pomoc rodzinom osób prześladowanych, był aktywny w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych i w Duszpasterstwie Ludzi Pracy prowadzony u OO. Jezuitów w Łodzi przez O. Miecznikowskiego. Publikował w prasie II obiegu. 

Po przełomie wyborów czerwcowych 1989 r. włączył się w legalne życie publiczne. Był Przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego Miasta i Gminy Zgierz, ale konsekwentnie odmawiał kandydowania w wyborach. Współtworzył szkoły społeczne, najpierw w Łodzi, a potem w Zgierzu (Społeczne Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Przyjaciół Zgierza). 

W latach 90. zaangażował się w odnowę cmentarzy legionowych na Wołyniu. Założył Komitet im. Aleksandra Sulkiewicza dla Odbudowy Cmentarzy Legionowych. Podjął wydawanie okolicznościowego biuletynu "Rozmaryn Legionowy" poświęconego temu zadaniu. Był pierwszym zgierzaninem, który pojawił się w Kostiuchnówce, gdzie w 1916 r. Legiony stoczyły największą bitwę w całej I wojnie światowej. Jego inicjatywę podjęli następnie harcerze ze zgierskiego Hufca im. Wojska Polskiego. Na Wołyniu bywał wielokrotnie, pomagając w odnajdywaniu zapomnianych zupełnie cmentarzy. 

Widział aktualność myśli piłsudczykowskiej. Wielokrotnie podkreślał słowa Józefa Piłsudskiego: "Niepodległości się nie dostaje. Niepodległość się bierze". 

Tytuł "Zasłużony dla Miasta Zgierza" dla Władysława Barańskiego został przyznany Uchwałą Nr XLVI/613/2022 Rady Miasta Zgierza z dnia 24 marca 2022 r. 

Źródło: uzasadnienie wniosku o nadanie tytułu honorowego

Uroczyste wręczenie tytułu honorowego podczas sesji Rady Miasta Zgierza w dniu 26.05.2022 r. (wyróżnienie odebrała córka) - galeria zdjęć